کودکان دبستاني که به ورزش کردن علاقه ندارند، اغلب از ديدن باخت همسالان خود در يک بازي عصبي و حتي شوکه مي‌شوند.
آنها برد و باخت و تحمل باخت را بدترين جنبه ورزش و بازي مي‌دانند و از آن تا جايي که بتوانند کناره مي‌گيرند. دراين گونه مواقع والدين بهتر است به ثبت‌نام کودکانشان در کلاسهاي ورزشي اقدام کنند.
ورزشهاي غيررقابتي و انفرادي اولين گام است. دراين مورد مي‌توان به شنا و ژيمناستيک اشاره کرد.
به خاطر داشته باشيد هرچه سن کودک بالاتر مي‌رود، جنبه‌هاي رقابتي ورزش براي او اهميت بيشتري پيدا مي‌کند به شرط اينکه قبل از آن علاقه به ورزش در او ريشه دوانده باشد.
اغلب بچه‌ها تا سن 11 و 12 سالگي به ورزشهاي رقابتي علاقه‌ نشان نمي‌دهند.

ترس از حضور در تيم ورزشي:
اگر کودک شما خجالتي است و يا اعتماد به نفس کافي ندارد، احتمالا به دليل ترس از رقابت با همسالان وحضور در يک تيم، از فعاليت گروهي طفره مي‌رود.
بسياري از کودکان در اين مرحله نسبت به واکنش مربيان، والدين و همسالان خود حساس هستند و احساس نگراني مي‌کنند. شما بايد به کودک بفهمانيد که نمي‌خواهيد او ورزشکار حرفه‌اي شود بلکه هدف سرگرم شدن و حفظ سلامتي است.


انتخاب ورزش مناسب:
دليل عدم تمايل کودکان اغلب انتخاب ورزش نامناسب توسط والدين است.
به او اصرار نکنيد که به شنا، دو و يا دوچرخه‌سواري ادامه دهد.
بگذاريد خود او پس از امتحان کردن چند ورزش، يکي را انتخاب کند.